Michaël 2025

Op vrijdag-ochtend 3 oktober, de dag dat Bastiaan Baan in het kader van de Michaëls-conferentie, zou gaan beginnen met een drieluik, waarin hij samen met ons zou afdalen in de onderwereld van het boze, werd ik wakker met een prachtige, rode oostelijke hemel. Nog veel mooier voor mijn gevoel was het schouwspel dat zich afspeelde aan de tegenoverliggende hemisfeer, een rode hemelboog met een heel subtiel, lichtgoen kleurenspel, wellicht nog een restje Aurora Borealis.

In zijn eerste lezing die vrijdag avond, met als titel : Hoe kan ik het kwaad herkennen, toonde Bastiaan deze afbeelding van Eva, die oorspronkelijk stond op de deurpost van het voormalige noordelijke transept portaal van de kathedraal van Saint-Lazare in Autun:

Eva is hier afgebeeld, sensueel en verleidelijk als geen ander in de romaanse kunst. Ze is vermoedelijk een werk van Gislebertus, die het timpaan heeft gesigneerd. De figuur van Adam is verloren gegaan. Eva steunt alleen op haar rechter elleboog en knieën en beweegt zich door de Hof van Eden alsof ze zelf de slang is. Ze kijkt naar Adam, aan wie ze fluisterend instructies geeft om te doen wat zij zojuist heeft gedaan, waarbij ze haar rechterhand tegen haar mond houdt om haar woorden kracht bij te zetten. Haar linkerhand reikt achter haar om de appel te plukken aan een tak die door de klauwachtige hand van haar verleider naar haar toe wordt gebogen. Haar naaktheid wordt nog eens extra benadrukt door de anatomisch overdreven manier waarop haar bovenlichaam naar de toeschouwer is gedraaid.

De uitstraling van deze afbeelding herinnert me aan de energie van het Uffington Horse, een enorm grote afbeelding van een paard (of een draak  gezien de gespleten tong en de naam van de locatie: Dragon Hill ) die ontstond in de Keltische Bronstijd, en die werd geïnspireerd door de godin Epona:

Ik las over Epona in het boek This is all  uit 2005, geschreven door wijlen Aidan Chambers [1934-2025] ;
hier volgt een korte review van dit boek:
Met behulp van een “pillow book” als vorm begint de negentienjarige Cordelia Kenn haar leven op te schrijven voor haar ongeboren dochter. Wat naar voren komt is een portret van een buitengewoon meisje, dat openhartig schrijft over liefde, seks, poëzie, de natuur, geloof en over zichzelf in de wereld. Haar gedachten gaan alle kanten op: over Shakespeare en borsten, menstruatie en pianospelen, vriendschap en bomen, bewustzijn en slaap, en nog veel meer. Terwijl ze schrijft over Izumi, haar Japanse vriendin, William Blacklin, de jongen die ze als haar eerste minnaar kiest, of Julie, de lerares die haar spirituele leven aanmoedigt, fascineert Cordelia de lezer en wordt ze een onvergetelijk personage van een schrijver op het hoogtepunt van zijn kunnen.

Met behulp van ai ( ) heb ik een prompt gegenereerd [klik op de vorige prompt om deze in te zien] voor DALL•E, het ai teken-programma, waarmee deze beelden werden gegenereerd: