een nieuwe lente …

In deze prachtige week na Beloken Pasen, de eerste zondag na Pasen, hebben we gister gesproken over de Perikoop die wordt gelezen in deze week, Johannes 20, 19-29.

we werden uitgenodigd om innerlijk het beeld te schouwen van de Verrezene, die zijn leerlingen uitnodigt om hem te herkennen in het tonen van zijn wonden – dit inspireerde me tot de volgende impressie :

innerlijk worden we ook uitgenodigd om de ontwikkeling door te maken van het Noli me tangere van de Paasmorgen, naar deze uitnodiging aan Thomas om zo nodig juist wél de stap te zetten van ogen die kijken vanuit liefde naar een feitelijke aanraking …

de muziek die ik deze ochtend hoorde op Klara, past goed bij dit thema : op deze ( Spotify ) link staat een uitvoering van :

Theophilius zat zwijgend, zijn handen voor zijn gezicht geklemd. Alle kilte, alle spot had hem verlaten, een zachte, verwarmende bries woei van het kind naar hem toe en drong door zijn trillende vingers door tot in zijn diepste wezen. Wat hier naar hem toe stroomde waren niet de woorden van een zesjarige, maar de liefde van een ongewone ziel. Hij wist dat hij een lange weg zou moeten afleggen om daar te komen.

Deze passage uit het boek Das Vermächtnis des Engels, De nalatenschap van de Engel ( helaas nog niet vertaald … ) over priester Theophilius, raakte me: al lezend leefde ik mee met de opgroeiende Libussa, die zacht was voor alle planten, maar die soms ook ten prooi viel aan een innerlijke strijd en dan heftig kon reageren op de mensen aan wier zorgen ze was toevertrouwd, maar gaandeweg wél hun hart wist te openen voor de schoonheid van de wereld, en van de mensen daarin.

Tot zover deze eerste Blog, die ontstond gedurende de afgelopen weken : het was fijn om deze inspiratie te ontvangen en om dit zo op te schrijven voor jullie, lezers !