arbor vitae …

Van een collega kreeg ik de vraag om wat meer te vertellen over het middel Thuja occidentalis, de levensboom, ofwel arbor vitae in het Latijn. In het derde en laatste deel van Catherine Coulter’s reeks : Portraits of Homoeopathic Medicines ( deze reeks is ook vertaald ) schrijft zij uitgebreid over deze remedie. Catherine raakt me daar met haar uitleg , hoe goed dit middel zou passen bij Leonardo da Vinci, die met zijn opborrelende creativiteit alsmaar nieuwe ideeën wilde uitwerken en slechts uiterst moeizaam tot de afronding van een project of een kunstwerk kwam … Daarom hier Leonardo’s Gelaat van Christus, naast een korte impressie als aanzet tot een beeld van Thuja :

  arbor vitae met vlezige bladeren … aan dorre takken groei jij langzaam,  dicht bij grenzen, in overgangs gebieden help mij, als de ziel die kleinste onbekende, zich niet goed ankert in de vitale weerstand die het leven biedt … en zich zo verliest in rusteloze creativiteit die geen focus vindt, geen adem in de mens  

Lisa Ridzén –
De kraanvogels vliegen naar het zuiden.   Bo, 89 jaar, was ooit een sterke man die zijn hele werkende leven in dienst was bij een houtzagerij. Nu laat zijn lichaam hem geleidelijk in de steek. Zijn rustige bestaan wordt zelden onderbroken door iets anders dan bezoekjes van de thuiszorg, het wekelijkse telefoongesprek met zijn enige vriend Ture, en herinneringen aan vroeger, die steeds meer de plaats van het echte leven innemen. In de leegte die zijn vrouw achterliet na haar opname in een verzorgingshuis heeft hij één troost en houvast: zijn trouwe hond Sixten. Maar Bo’s zoon Hans wil Sixten bij hem weghalen, omdat hij niet meer in staat is goed voor het dier te zorgen.   De dreiging zijn hond te verliezen roept bij Bo een veelheid aan emoties op. Hoewel hij graag een betere band met zijn zoon wil dan hij vroeger met zijn eigen vader had, heeft hij moeite de juiste woorden te vinden om zijn liefde voor Hans te uiten. Aarzelend proberen vader en zoon elkaar te bereiken, maar de koppige strijd van Bo om Sixten, zijn laatste bron van vreugde, te behouden, staat hun toenadering in de weg.   De kraanvogels vliegen naar het zuiden is een diep ontroerend en tedere roman over ouder worden, de macht over je eigen leven behouden, vriendschap en de speciale band tussen mens en dier.

O weiter, stiller Friede !
So tief im Abendrot
Wie sind wir wandermüde —
Ist dies etwa der Tod ?

– Joseph von Eichendorff

Vanochtend was “Ampersand” op Klara geheel gewijd aan genezende muziek ( klik hier voor een overzicht, inclusief Youtube links ) – daarbij werd ik opnieuw geraakt door Sandrine Piau die een van de Vier Letzte Lieder van Richard Strauss zong. Toen ik deze cyclus leerde kennen, gaf ik de voorkeur aan de uitvoering met Schwarzkopf, maar in deze nieuwe versie is met name de begeleiding mooi stromend en dragend. In het citaat de tekst van de laatste strofe – mooi ook, hoe de zwaluwen uit de tweede stanza, hier terugkomen, en als het ware de voorvoelde dood overstijgen : Luister op Youtube

Onderstaande impressie ontstond ook rond Pinksteren, drie jaar geleden, dus midden in de Corona-tijd … Met wat kleine aanpassingen bleek, dat zij de tand des tijds goed heeft doorstaan : doorwrochte materie, lichtvoetig verteld, zoals een van de lezers van deze Blog mij als reactie liet weten 🌼

 op weg naar het licht een plant kan pas gaan bloeien na een proces van metamorfose, van langzame individualisatie, ook via haar bladeren is een plant verbonden met het geheel van de levenskrachtige plantenwereld en in haar bloem toont een plant zich als een individu : daar is licht en warmte voor nodig, als uiterlijke substantie … … maar er zijn ook innerlijke voorwaarden om te komen tot de vorming van een bloem, die aanvankelijk aanvoelen als afzondering op een vergelijkbare wijze is er bij een mens – voordat de Heilige Geest werkzaam kan worden en die mens écht kan gaan bloeien – … ook vaak een proces van afzondering, van eenzaamheid, en soms crisis nodig voordat het wonder van de bloei geschiedt geef mij de kracht, O Christus, om deze weg te gaan, samen met jou, als mijn behoeder en liefdevolle beschermer, op weg naar het licht

Op het Pinksterfeest van de kerk vertelde de priester Goethe’s sprookje van De Groene Slang en de Schone Lelie : ze volgde daarbij in grote lijnen de benadering van Willem Frederik Veltman in deze Blog. Zoals ook in alle echte volkssprookjes zijn de ‘personen’ die in het verhaal voorkomen niet als afzonderlijke, werkelijk bestaande mensen of dieren te beschouwen, maar als imaginatieve aspecten van het totale mensenwezen. Ter afsluiting nog een beeld van Daniël van Bemmelen met een bijpassende Pinkster-impressie :

 als een brug kan ik jou ontmoeten in een vrije ruimte die ademend weeft van hart tot hart ? éérst maar loslaten alle gedachten als : hoe zou het gaan ? … door toe te laten het ik van de ander,  zoals dat óplicht … in ’t Ik van Christus