Vormkrachten in de natuur …

Wanneer ik met voorzichtige aandacht kijk naar dit blad van een cichorei in de vroege ochtend, op de manier die René Groenen ons heeft laten zien, terwijl ik dankbaarheid laat uitstromen voor wat zich hier toont, en m’n blik daardoor minder scherp wordt, en er ruimte komt voor de levenskrachten om zichzelf te tonen, ga ik drie gebaren zien. Dit blad heeft geen steeltje, dat afstand schept, maar zit meteen vast aan de dragende stengel, en maakt daarbij zelfs een omhullend, kelk vormig gebaar : in plaats van afstand houden, wordt hier gekozen voor nabijheid en omhulling ! Dit blad danst als het ware met de ruimte, ontvangt haar en laat haar toe, en omhult met een opbollend gebaar de boodschap die zij mee brengt vanuit het rijk der sterren. En in al die beweging wordt toch een duidelijke richting gebracht, een strevend element, in de levende realiteit die een plant is.

Een heel andere dynamiek toont deze Californische esdoorn (Acer negundo) uit m’n tuin, even los van de schade door de droogte die zichtbaar wordt … Voor mijn gevoel is dit een echte indianenboom : de loslatende tendens van haar bladeren, die gepaard zijn en ritmisch ontspringen aan de stengels, scheppen voor mijn gevoel haast vanzelf een gewijde sfeer zoals die past bij een rook-ceremonie in een teepee :

Kathedraal als vanzélf ga ik langzamer lopen, uit eerbied voor het gebied dat ik nu betreed … … jullie zuilen scheppen ruimte, en jullie lover geeft aan ‘t licht ‘n mystieke glans dan wordt m’n lopen tot bidden, zo stil

Er was eens,
lang geleden,
in een land,
ver van hier …

Veel sprookjes beginnen zo en als je daarvoor open staat, word je langzaam meegenomen in het verhaal, meegevoerd in de golven van een stromende wereld, die meegedragen wordt in woorden. Als ik me in dit verband richt op de werking van het woordje er, dan lijkt er zich een wereld te openen, met méér ruimte en minder haast … In de stroming van die wereld kan er best een paard in de gang staan, zonder dat zoiets leidt tot grote consternatie ! Daarmee vindt er ook een omkering plaats, een omstulping, wellicht, van het doelgerichte zijn, naar een bestaan dat meer wordt geleefd vanuit een innerlijke bron, die rust biedt en helend is voor alle vormen van nervositeit.

Deze blog over vormkrachten in de natuur wil ik graag afsluiten met een stukje muziek van Anaïs Vijgen (24), een van de twintigers, jonge, aanstormende talenten van Klara in dit voorjaar. Niet alleen vitaliseert muziek degene die zingt, maar een zangeres als Anaïs geeft haar etherkrachten mee aan de geluidstrillingen die ze voortbrengt en helpt me zo om m’n hart te openen voor de schoonheid als zodanig …
Dat is in mijn ogen ook precies wat een kunstenaar vermag : zodanig wakker aanwezig te zijn ter hoogte van de crack between the worlds, dat zij iets van de essentie die ze daar ervaren en creëren, mee terug kunnen nemen naar de fysieke wereld. Luister hier naar Mary’s Angel van Anaïs Vijgen :